De Smaragden Tablet van Hermes Trismesgistus

Hermes Trismegistus is een mythische figuur, wiens naam “Hermes, de driemaal (of driewerf) grootste” betekent. Het is tevens de Griekse naam van de Egyptische god van de wijsheid en het schrift, Thoth. Hij werd gezien als een oeroude profeet die geheime kennis openbaarde aan de mens en is de grondlegger van het Hermetisme. Aan hem werden in de oudheid allerlei Hermetica toegeschreven; praktische teksten over alchemie, magie en astrologie, maar ook mystieke teksten die moesten leiden tot het verkrijgen van gnosis, zoals het Corpus Hermeticum en de Asclepius.

De Smaragden Tafel is een korte, cryptische tekst die een bron van inspiratie vormde voor de alchemisten, filosofen en esoterie. Volgens een legende werd hij opgesteld door deze mythische Hermes Trismegistus, maar er zijn nog andere verhalen over de oorsprong in omloop. Er wordt gezegd dat de Smaragden Tafel een tablet is van smaragd of groene steen waarop de geheimen van het universum zijn gegraveerd.
De bron en de vindplaats van de originele Smaragden Tafel is onduidelijk. Het ontstaan is omgeven door legendes.

Hieronder wordt een korte beschouwing geven over betekenis van de Smaragden Tablet. Het is aan de lezer om deze voor zich zelf te vertalen naar werking van de Essentie van het Leven.

De smaragden tafel van Hermes Trismegistus.

Of de Smaragden Tafel een product is uit de oudheid, of is geschreven in de vroege middeleeuwen, is nog steeds niet vastgesteld. Ook in de middeleeuwen verschenen in Arabische en Europese landen occulte teksten onder de naam Hermes Trismegistus, zoals de Picatrix, Turba philosophorum en de Smaragden tafel. Daarmee werd hij een belangrijk figuur in de wederopleving van esoterie in de vroegmoderne tijd. Men nam toen aan dat hij een tijdgenoot was van Mozes en een belangrijke bron van kennis vormde voor profeten en filosofen zoals Zoroaster, Orpheus en Plato. 

Trismegistus is het meest bekend van zijn axioma uit de Smaragden Tafel: “Zo boven, zo beneden”, verwijzend naar de gelijkstelling van hemel en aarde, van de microkosmos en de macrokosmos. Dit hermetisch axioma is een principe dat ook wordt aangehangen in de theosofie en in de new-age beweging.

Legendes van de Smaragden groene Tafel.

Er wordt gezegd dat de Smaragden Tafel een tablet is van smaragd of groene steen waarop de geheimen van het universum zijn gegraveerd.
De bron en de vindplaats van de originele Smaragden Tafel is onduidelijk. Daarom is het omgeven door legendes. Het meest voorkomende verhaal beweert dat de tafel werd gevonden in een uitgeholde tombe onder het standbeeld van Hermes in Tyana, geklemd in de handen van het lijk van Hermes Trismegistus zelf. De Egyptische god Thoth wordt in de legende aangewezen als de de maker van de Smaragden tafel.

Een andere legende suggereert dat het de derde zoon van Adam en Eva, Seth, was die het oorspronkelijk schreef. Anderen geloofden dat de tablet ooit in de Ark des Verbond werd bewaard. Sommigen beweren zelfs dat de Smaragden Tafel is gemaakt in de legendarische stad Atlantis. Hoewel er dus verschillende beweringen zijn gedaan over de oorsprong van de Smaragden Tafel is er tot nu toe geen verifieerbaar bewijs gevonden om deze te ondersteunen.

Wat staat er op de Smaragden Tafel?

De Smaragden Tafel zou een van de pijlers van de westerse alchemie worden. Het is en was een zeer invloedrijke tekst voor de alchemisten in de middeleeuwen en de Renaissance. Daarnaast was (is) de tekst een inspiratiebron voor o.a. esoterisme en filosofen. Naast vertalingen van de Smaragden Tafel zijn er ook talloze commentaren geschreven over de inhoud ervan. Zo werd er een vertaling van Isaac Newton ontdekt tussen zijn alchemistische papieren. Deze vertaling wordt momenteel bewaard in King’s College Library in Cambridge University. Andere opmerkelijke onderzoekers van de Smaragden Tafel zijn Roger Bacon, Albertus Magnus, John Dee en Aleister Crowley.

De interpretatie van de Smaragden Tekst is een complexe zaak vanwege het esoterische karakter daarvan.  Ondanks de verschillende interpretaties die beschikbaar zijn, lijkt het erop dat geen van hun auteurs beweert kennis van de hele waarheid te hebben. Verder worden lezers aangemoedigd om de tekst te lezen en de verborgen waarheden zelf te interpreteren en te vinden.

De vertaalde tekst van de Smaragden Tafel:

Tabula smaragdina Hermetis Trismegisti.
De smaragden tafel van Hermes Trismegistus.

1. Verum, sine mendacio, certum et verissimum:
(Het volgende is) waar, zonder leugen, zeker en zeer waar.

2. Quod est inferius est sicut quod est superius,“Wat lager is, is zoals wat hoger is. Et quod est superius est sicut quod est inferius, en wat hoger is, is zoals wat lager is”;ad perpetranda miracula rei unius. (Denk hieraan) bij het verrichten van de wonderen van de ene zaak.

3. Et sicut res omnes fuerunt ab uno, meditatione unius,
En zoals alle dingen zijn ontstaan uit het ene, door bezinning op het ene, sic omnes res natae ab hac una re adaptatione.
zo (zijn) alle dingen geboren uit deze ene stof door middel van aanpassing.

4. Pater eius est Sol, mater eius est Luna.
De vader ervan is Zon, de moeder ervan is Maan. Portavit illud ventus in ventre suo.De wind heeft het gedragen in zijn buik.

5. Nutrix eius terra est, pater omnis telesmi totius mundi est hic.
De voedster van de aarde zij is, vader aller perfectie de wereld hij is/zij is hier. Virtus eius integra est.
De kracht ervan is volkomen.

6. Si versa fuerit in terram, separabis terram ab igne, subtile ab spisso suaviter. Als deze kracht op aarde gegoten is, moet je voorzichtig aarde van vuur scheiden, het fijne van het grove.

7. Magno cum ingenio ascendit a terra in coelum
(Als je te werk gaat) met groot verstand, stijgt (deze kracht) van de aarde op naar de hemel,

8.iterumque descendit in terram et recipit vim superiorum et inferiorum. daalt weer af naar de aarde en ontvangt energie van het hogere en het lagere.

9.Sic habebis gloriam totius mundi.
Zo zul je de glorie van de hele wereld verwerven. Ideo fugiet a te omnis obscuritas. Daardoor zal alle duisternis van je wegvluchten.

10. Haec est totius fortitudinis fortitudo fortis,
Dit is de kracht in zijn meest geconcentreerde vorm,quia vincet omnem rem subtilem omnemque solidam penetrabit. Omdat (deze kracht) elke ijle en vaste stof zal doordringen.

11. Sic mundus creatus est. Zo is de wereld geschapen.

12. Hinc erunt adaptationes mirabiles, quarum modus est hic.
Op de wijze die hier beschreven is, zullen hieruit wonderlijke aanpassingen voortkomen.

13. Itaque vocatus sum Hermes Trismegistus, habens tres partes philosophiae totius mundi.Daarom word ik Hermes Trismegistus genoemd, omdat ik de drie delen van de filosofie van de gehele wereld bezit.

14. Completum est quod dixi de operatione solis.
Dit is wat ik te zeggen had over de werking van Zon.

Toelichting op de regels.

Over de betekenis van de regels bestaan diverse interpretaties. Hieronder worden per regel de meest gangbare interpretaties beschreven.

Regel 1. De tekst begint als een proclamatie van absolute waarheid: dit is geen gewone kennis, maar universele wijsheid.

Regel 2. “Zo boven, zo beneden” – alles in het universum weerspiegelt elkaar. De mens is een microkosmos van de macrokosmos.

Regel 3. Alles komt voort uit één bron (het Ene, of God). Alles wat bestaat, is een manifestatie van dat Ene.

Regels 4–5. De natuurkrachten (zon, maan, wind, aarde) symboliseren de alchemistische elementen en de scheppende krachten van het universum.

Regels 6–7. De transformatie (in alchemie: het omzetten van onzuivere materie in zuivere) gebeurt door scheiding en zuivering – ook van de geest.

Regels 8–9. De cirkel van opstijgen en neerdalen symboliseert de cyclus van transformatie: geest verheft zich uit materie en keert verrijkt terug.

Regel10. De “sterke kracht” is de spiritus, of de levenskracht die alle niveaus van werkelijkheid doordringt.

Regels 11–12. Dit principe is hetzelfde waarmee de wereld geschapen is. schepping is voortdurende transformatie.

Regels 13. Hermes verklaart dat hij de drie vormen van wijsheid bezit: alchemie (materie), theurgie (geest) en astrologie (kosmos).

Regel 14. De voltooiing verwijst naar de “werking van de zon” — symbool van verlichting, zuivering en de voltooiing van het Grote Werk (Magnum Opus).

Mogelijke interpretatie van de tekst.

Hieronder wordt de meest gangbare interpretatie van de tekst van de Smaragden Tafel kort samengevat.

Vanuit de spiritualiteit beschouwd wordt de eenheid van het universum beschreven.  Alles wat op aarde gebeurt weerspiegelt wat in de hemel plaatsvindt (en omgekeerd).

Het wijst de richting om het goddelijke in het materiële te herkennen. De mens is een microkosmos van de macrokosmos. Door zelfkennis leert de mens het goddelijke kennen.

In de middeleeuwen en renaissance werd de tekst vooral alchemistisch geïnterpreteerd:

• “Boven” = het spirituele, het zuivere, de geest.
• “Beneden” = het materiële, het aardse, de stof.
• De alchemist tracht door zuivering en transformatie het lagere in het hogere om te zetten (letterlijk (lood in goud), maar ook symbolisch (de verlossing van de ziel).

De beroemde zin “Zo Boven, Zo Beneden”, werd zo een formule voor de transformatie van de mens zelf. Door de materie te zuiveren, zuiver je ook de geest.

Vanuit de filosofie of de esoterie beschouwd werd “de Tafel” gezien als een soort samenvatting van de universele wet van harmonie. “Alles in het universum is met elkaar verbonden. Begrijp één niveau van werkelijkheid, en je kunt de rest begrijpen”.

Samenvattend:

De Smaragden Tafel is geen alchemistisch recept voor letterlijk “goud maken”, maar een symbolische gids voor innerlijke transformatie:

• Zuiver het grove (materiële) om het subtiele (geestelijke) te openbaren.
• Leer de wetten van boven en beneden kennen.
• Word één met het Ene – dat is ware wijsheid. 

Helmoed Wierda

(Oktober 2025)

(Bronnen: diverse artikelen; op te zoeken op internet met ‘zoekvraag Smaragden Tafel’)

de smaragden tafel van hermis trismegistus.docx

Moeder Aarde, een levend wezen

Door alle polariserende ontwikkelingen in de wereld en in ons eigen land lijkt de aandacht voor het milieu en de ‘gezondheid’ van onze aarde naar de achtergrond te raken. Opeens lijkt het welzijn van de planeet waarop wij allemaal leven niet meer zo belangrijk.

Ik hoop dat wij dat niet laten gebeuren.

Om bij te dragen aan de gedachtevorming over dit belangrijke onderwerp wil ik graag een overweging delen die ik weinig aantref als het gaat over het ontwikkelen van een visie op het milieu en de aarde. Kunnen wij samen tot een gemeenschappelijk vertrekpunt van ons denken over onze Aarde komen en zo ja, wat is dat vertrekpunt dan? En welke betekenis heeft dat vervolgens voor ons handelen? Wat gaat een regering anders doen, een milieubeweging, het bedrijfsleven of wij als mensen die allemaal op deze Aarde mogen wonen en zoveel aan haar te danken hebben?

Zo kunnen wij bijvoorbeeld onze Aarde voorstellen als een enorme bol met een gewicht van ongeveer 6 septiljoen kilo, een omvang van 40.000 km en samengesteld uit materie als nikkel, ijzer, gesteenten, water en ijs.  We kunnen vervolgens het vertrekpunt kiezen dat de mens de ‘baas’ over deze 'materie aarde' is en dat deze naar believen van de mens gebruikt, vervuild en uitgewoond mag worden. 

We kunnen ook een andere invalshoek kiezen en de aarde beschouwen als een ‘groot, vriendelijk, gul en machtig wezen’ met een eigen bewustzijn, opgebouwd uit een kern vol warmte, een mantel, een aardkorst, bedekt door een biosfeer en een hydrosfeer met een enorme diversiteit aan levende wezens, omringd door een atmosfeer en met een eigen plek in de onmetelijke kosmos als ‘buur’ van vele miljarden sterren en planeten. 

We kunnen de Aarde, in plaats van een ‘dode bol van materie’, misschien beter beschouwen als een alleraardigst vriendelijk- en goedaardig wezen, omdat Moeder Aarde miljarden mensen en andere levende wezens gastvrij een plek biedt om te wonen en te leven. Een alleraardigst wezen dat ons elke dag water, lucht, voedsel en allerlei grondstoffen geeft. En dat allemaal gratis!

Stel dat we de aarde gaan zien als dat machtige- en vriendelijke wezen die ons het leven schenkt, zouden mensen de aarde dan niet met het allergrootste respect zorgvuldigheid en dankbaarheid moeten behandelen?

En als we de Aarde gaan zien en vanuit dat perspectief vraagstukken benaderen als vervuiling, overbevissing, uitstoot, misbruik en uitputting van grondstoffen enzovoorts, zouden we dan niet als vanzelf heel anders met de aarde en het milieu omgaan?

Zou dit vertrekpunt niet een belangrijke basis en inhoud (moeten) geven aan de programma’s van bijvoorbeeld politieke partijen, plannen van het bedrijfsleven, gemeentes, provincies, maatschappelijke organisaties of andere bewegingen, omdat deze het welzijn van de aarde, de mensheid en andere levende wezens hoog op de agenda hebben staan? 

Nieuw is het niet. Zo hadden zogenaamde oervolkeren in het verre verleden al grote eerbied voor ‘Moeder Aarde’. In 2017 kreeg de Wanganui-rivier, na 140 jaar strijd van het Maori-volk, de juridische status van een ‘persoon’ en met deze historische gebeurtenis werd de rivier erkend als een levend wezen met eigen rechten!  De grondwet van Ecuador erkent sinds 2008 de rechten van de natuur (“pachtmama”). Bolivia keurde in 2010 en 2012 wetten goed die Madre Tierra (Moeder Aarde) als een levend wezen erkennen. Vele inheemse volkeren zoals de Aboriginals (Australië), de Lakota, andere Noord Amerikaanse volkeren en bijvoorbeeld de Maori (Nieuw-Zeeland) beschouwen de Aarde als een levend en bezield wezen. Hoe vaak wordt er niet gesproken over “Moeder Aarde”?

De Aarde is zoveel groter en machtiger dan de mens en toch zo vriendelijk. Nog wel, maar hoelang nog? 

Alle levende wezens ontwikkelen zich en veranderen. Als we de aarde leren zien als een ‘eigen en bezield’ wezen, dan lijkt het logisch dat ook de Aarde ontwikkelt en verandert. Je kan je voorstellen dat deze ontwikkelingen van de aarde zichtbaar worden door bijvoorbeeld overstromingen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, langdurige regenval, droogte en plotselinge temperatuurveranderingen. Is de geconstateerde opwarming van de aarde, waar we ons steeds meer zorgen over maken, een groeistuip of verandering van de Aarde of wordt deze veroorzaakt door de mens? Misschien wel allebei.

Als we de aarde zien als een zelfstandig en bezield wezen, is het dan gek om te veronderstellen dat de mensheid de aarde regelmatig ‘irriteert of zelfs boos maakt’ door bijvoorbeeld respectloze vervuiling, ongebreidelde boskap voor landbouw, gronduitputting, olie- en gaswinning of overbevissing?

Zou het kunnen zijn dat de aarde deze vormen van ‘misbruik’ niet langer meer accepteert? Zou dat een verklaring kunnen zijn van toenemende periodes van toenemende hitte periodes, droogte, enorme regenbuien of plotselinge strenge winterperiodes of aardbevingen met alle ellende en gevaren die dat geeft voor de mens? 

Wie het weet mag het zeggen.

Hoe kijken wij naar onze Aarde? Is zij een ‘zielloze bol van materie” waarmee we kunnen doen wat we willen of is de aarde een groot, machtig, gul en vriendelijk wezen dat alle levende wezens elke dag grote geschenken biedt? Wat schenkt Moeder Aarde dan aan de mens? Het antwoord is simpel en groots tegelijk, Een heerlijk plek om te leven, voedsel om te eten, water om te drinken, warmte en grondstoffen om te bouwen en te maken wat we willen! Is dat grootste geschenk aan de mens niet iets om heel dankbaar voor te zijn?

Het is tijd dat alle mensen, die een serieus ‘oog’ hebben voor het welzijn van de mensheid, andere levende wezens, het milieu en de ‘noden van ‘Moeder Aarde’ duidelijk en openlijk aangeven vanuit welk perspectief zij de Aarde waarderen en van daaruit daadkrachtig gaan handelen. Ieder mens heeft die verantwoordelijkheid.

Voor (politieke) partijen en organisaties die mensen vertegenwoordigen, geldt hetzelfde! Maak duidelijk vanuit welk standpunt je onze Aarde benadert en ontwikkel daadkrachtig plannen om dat standpunt in praktijk te brengen.

Laat we samen oprecht laten zien dat we allemaal willen je bijdragen aan het welzijn van het grootse wezen dat de Aarde is en laten we ons realiseren dat dit in het belang is van alle levende wezens die op aarde leven!

Mijn ‘hart’ en dankbaarheid gaan uit naar onze Aarde. Ik hoop die van u ook!

Helmoed Wierda

(2 juni 2025)

moeder aarde.evhl.docx

Hoe maken we 'de wereld waarin we leven' een beetje beter?

Ik heb het gevoel dat we leven in een tijd van grote veranderingen. 'We leven in een bijzondere tijd' hoor ik steeds vaker om mij heen.

Wat is er aan de hand?

Naar mijn overtuiging leven wij in  een tijd waar wij mensen voor de opgave staan te moeten ‘transformeren’. Een transformatie die ons zal wegvoeren van een 'materialistische en ego-gestuurde werkelijkheid' naar een leven waar liefde, verbinding en menselijke ontwikkeling een nieuwe richting geven aan ons leven.  Dat leidt ons naar een wereld waar we leven op een bloeiende, beschermende en 'alles gevende' aarde.  We leven dan in gezonde, blije en vitale wereld waarin we onszelf kunnen zijn en het beste uit onszelf en de ander weten te halen. Een wereld waar we ons realiseren dat 'alles met alles' verbonden is.

Deze transformatie zal niet makkelijk zijn. De daarvoor noodzakelijke veranderingen zullen veel spanningen geven. Op veel plekken in de wereld zijn deze spanningen al waarneembaar en voelbaar. Het zijn er teveel om op te noemen. Laat ik mij beperken tot een paar voorbeelden die wij elke dag door het nieuws krijgen voorgeschoteld. In Israël gaat het helemaal los. Het is echt waanzinnig wat daar gebeurt. De Oekraïne en Rusland blijven met elkaar in oorlog. Meerdere landen in de wereld hebben ernstige conflicten met elkaar.  Grote ego’s als Trump, Wilders, Poetin komen steeds meer in het centrum van de macht. Natuurbranden en klimaatrampen zijn aan de orde van de dag. Hierdoor lijden en overlijden steeds meer mensen. Maar ook de Aarde, de natuur en andere wezens, zoals de dieren lijden hieronder. We kunnen allemaal nog veel meer voorbeelden bedenken. Het is moeilijk om te geloven, maar het gebeurt.

En dan ons eigen land. Ik schaam mij oprecht voor een deel van onze huidige regering en volksvertegenwoordiging. In mijn ogen zijn een aantal incompetente mensen, zonder enige kennis en ervaring, zomaar Minister geworden. Alsof voor dat belangrijke ambt geen grote wijsheid, ervaring en kennis nodig is. Meerdere Ministers en kamerleden vechten elkaar ‘de tent uit'. Het zijn mensen die we zelf gekozen hebben. Het op ‘eigen belangen gerichte korte termijn denken’ zegeviert. Er zijn nauwelijks meer politieke partijen meer te vinden met een visie op de toekomst.

Het lijkt te weerspiegelen wat er in de samenleving gaande is, maar ik vind dat moeilijk te geloven. We kunnen, zeker in Nederland, nog steeds een prachtig leven hebben. Er zijn zoveel goede en fijne mensen die proberen het beste er van te maken. Maar die lijken wel onzichtbaar te zijn. Waarom staan deze mensen niet op of nemen zij meer verantwoordelijkheid? Waarom doe ik dat niet? 

Ik heb een diep gevoel wij voor de keuze en opgave staan om samen bewust te kiezen een weg op te gaan die ons zal leiden naar een betere wereld. Een wereld, waar wij ons tot doel stellen een ‘goed en gelukkig’ leven te willen hebben. In die nieuwe wereld slagen wij er beter in om ons leven betekenis te geven omdat wij de Essentie van ons Leven hebben ontdekt en daar naar zijn gaan leven. Wij hebben  geleerd de principes van liefde, respect, mededogen, dienstbaarheid, vrijheid, rechtvaardigheid en menselijke waardigheid te integreren in ons leven. Wij hebben geleerd deze principes tot een werkend kracht te maken waardoor iedereen zichzelf kan zijn en het beste uit zichzelf en de ander weet te halen.

Maar het tegendeel lijkt in mijn ogen te gebeuren. We zijn, bewust of onbewust, een andere weg ingeslagen. Ongebreideld materialisme, machtsmisbruik, onrechtvaardige verdeling van rijkdom en overvloed, het misbruiken van de ‘geschenken’ van Moeder Aarde en de toenemende polarisatie tussen mensen lijken op deze weg aan kracht te winnen en steeds zichtbaarder te worden. Die weg maakt steeds meer mensen ongelukkig, onzeker en bang voor de toekomst. We zeggen altijd dat onze jeugd de toekomt heeft. 30% van de jeugd worstelt met zingeving en kamt met depressie. Dat is toch erg! Ondanks dat ons leven nog zoveel te bieden heeft, lijkt het niet altijd een mooie tijd te zijn waarin wij leven. Het wordt steeds zichtbaarder dat het 'de tijd van grote ego's' lijkt te worden. Mensen die hun kansen grijpen om de macht te grijpen en zichzelf te verrijken. Het is een tijd waar mensen, die een ander en beter leven voor zichzelf en de ander wensen, worstelen met een toenemend gevoel van onmacht en onzekerheid. Veel mensen in onze tijd weten niet hoe zij deze (voor hun) negatieve ontwikkeling ten goede kunnen keren.

Ik worstel daar ook mee. Hoe komen we in een betere tijd en wat kan ik daaraan bijdragen? Wie het weet mag het zeggen. Natuurlijk gaat ook deze fase in ons leven weer voorbij.  Maar op welke wijze en in wat voor een wereld leven we dan? Maken we onze aarde, onze leefwereld en onze medemensen ‘kapot’ of gaan we leren te koesteren en te beschermen wat ons dierbaar is?

Ik krijg steeds meer het gevoel dat we met  ‘teveel’ mensen op Aarde zijn en dat we daarom snel moeten leren onze rijkdommen eerlijker te verdelen. Onze zogenaamde ‘economische welvaart’ lijkt voor veel mensen steeds belangrijker te worden, terwijl we aan de andere kant beter inzien wat de negatieve effecten van onze materiële welvaart zijn.

We voeren op mondiaal discussies over de schadelijke CO2 uitstoot, de opwarming van de Aarde, de uitputting van grondstoffen en water en de toenemende vervuiling van ons milieu. Een groter wordende groep mensen wordt rijker en aan de andere kant krijgen steeds meer mensen het moeilijker en worden ze armer. Hoe lang gaan deze mensen dat nog accepteren? Er is nog steeds genoeg voor ons allemaal maar wanneer hebben we genoeg?

Is het niet alleen menselijk, maar zelfs van levensbelang, dat we het allemaal redelijk goed hebben en dat we zorgvuldig omgaan met onze Aarde? Moeder Aarde, zoals sommige mensen haar liefkozend noemen, geeft ons werkelijk alles wat we nodig hebben. En wat doen veel mensen? Zij maken op grote schaal misbruik van deze grootmoedigheid. Ik heb al langer het gevoel dat onze Aarde dat niet langer meer zal ‘pikken’ van de mens en dan moeten wij als mensen echt gaan oppassen.  Van Moeder’ Aarde winnen we het immers nooit als er al iets te ‘winnen’ valt. In aantal toenemende overstromingen, droogtes, vulkaanuitbarstingen, natuurbranden en orkanen zouden zomaar de signalen van ongenoegen van onze Moeder Aarde kunnen zijn. Zijn wij in staat deze te zien als waarschuwingen of blijven wij geloven dat alleen de CO2 uitstoot hieraan debet is?

Elke verandering start bij jezelf. Het begint met jezelf de vraag te stellen wat je wilt. Ik wil het anders! Maar wat kan ik doen om het tij te keren? De veranderingen in onze tijd zijn zo groot en mondiaal. Ze zullen veel tijd en inspanning vergen. Het is onmogelijk om de noodzakelijke veranderingen van ‘de ene dag op de andere’ voor elkaar te krijgen.

Kan ik in mijn ‘eentje’ bijdragen om de noodzakelijke veranderingen in de goede richting voor elkaar te krijgen? Natuurlijk niet. Dat is onmogelijk. Maar...... ik ben niet alleen. We zijn met zoveel mensen die een oprechte behoefte en intentie hebben om zich in te zetten voor een betere wereld. Net zoals 'vele vlokjes sneeuw een dak van een huis kunnen laten bezwijken', zo kunnen wij samen het verschil maken.

Wat kunnen we doen? We kunnen in ieder geval beginnen om ‘dichtbij en klein’ te beginnen door oprechte aandacht voor elkaar te hebben, naar elkaar te luisteren, geen oordeel te hebben, elkaar liefde te geven, te respecteren en elkaar te steunen en te helpen. We kunnen leren met ‘wat minder’ genoeg te hebben en beter te verdelen wat er beschikbaar is voor ons allemaal. We kunnen elke dag ons ' met kleine stapjes' inzetten door ‘zuinig, respectvol en liefdevol’ om te gaan met ‘onze’ prachtige aarde. Onze Moeder Aarde, die ons zoveel schenkt, elke dag weer!  Als wij, mensen, hierop ‘wakkerder’ worden en zo gaan leven, dan komt het goed. ‘Vele sneeuwvlokken kunnen een tak van een boom breken’. Als ieder mens elke dag een stukje vuil van de straat opraapt dan zullen in de hele wereld de straten schoon zijn. Door samen te werken kunnen mensen het leven op deze wereld beter maken.

Ik ga mijn best doen, hoe klein, dichtbij en bescheiden dan ook. Ik weet het. Ik zal, met vallen en opstaan, moeten leren om mijn eigen ego te beheersen en mijn gedrag te veranderen. Het zal tijd en moeite kosten, maar ik ga het doen!  

Help je mee?

Helmoed Wierda

(November 2025)

De kracht van de natuur 

Na een lange en eenzame tocht door de bergen van Kreta breng ik ergens de nacht door op een verlaten strand. Ik probeer de slaap te vatten, terwijl miljoenen sterren, ver weg, in hun 'kleinheid' mij indrukwekkend aanstaren. De zee maakt op een machtige wijze herrie en ik kan de slaap niet vatten. Opeens slaan de angst en de eenzaamheid toe. Op deze plek besef ik opeens hoe nietig ik eigenlijk ben. Ik wil op de vlucht slaan voor die massale rust. Ik probeer mezelf met witte energie en positieve gedachten een plaats te geven in die massaliteit van de kosmos en dat valt absoluut niet mee. Vluchten zal mij niet helpen. Ik moet proberen één met het geheel te worden zonder mezelf te verliezen. Daarom ben ik hier, om mijn unieke ‘zelf’ volwassen te laten worden en een plek te geven in het 'grootse' om mij heen. De angst slaat tegen de ochtend om in een lichte vorm van paniek. Ik wil weg, naar huis! Ik tuur over de machtige en prachtige zee en de rust komt langzaam in mij terug. Maar het is een schijnrust, want ik voel dat er nog veel meer staat te gebeuren......

Waarom word ik toch zo angstig en onrustig, wanneer ik met de volle kracht van de natuur word geconfronteerd? Eerst de eenzame tocht door de bergen en nu de nacht op het strand. Opeens weet ik het. Het lijkt alsof een stem tot mij spreekt die zegt: “Het is je angst voor het leven. Die angst in jou ontstaat door onvoldoende vertrouwen, zelfrespect en eigenliefde”. Ik voel dat de natuur een ‘stem’ geeft aan de Almacht en deze communiceert rechtstreeks met mijn innerlijke zelf. In de stilte van de natuur zijn er geen filters die de 'stem van de Almacht' kunnen versluieren.

De natuur en de eenzaamheid brengen mij in contact met deze Almacht, die ik altijd wel voelde, maar nooit echt heb ervaren. Nu dus wel. Het is intens indrukwekkend en ik voel mij vreemd, kwetsbaar en toch geborgen. Opeens ligt alles in mijn ziel bloot, mijn onzekerheid, mijn angsten, mijn woede, alles. Ik zie opeens in dat als ik in harmonie met de Almacht wil leren leven dat ik dan zal moeten leren liefde te voelen en respect te hebben voor mijzelf en anderen. Ik besef opeens dat ik ‘deel’ uitmaakt van de Almacht en dat ik er onlosmakelijk mee verbonden ben. Ik ben die Almacht! Ik ben ‘de nietigheid in de grootsheid en de grootsheid in de nietigheid’. Ik ben verbonden met het Al en toch ben ik uniek. Alleen als ik dat begrijp en mij daaraan over durf te geven, dan zal het voor mij mogelijk worden een waarlijk leven te leiden.

Ik hoop dat ik dat ooit eens zal leren. Een echt leven leiden. Daarvoor zal ik de rust in mezelf moeten vinden. Ik zal mijn eigen 'thuishaven' moeten worden. Ik zal moeten leren een volledig onafhankelijk en echt mens te zijn die zich verbonden voelt met de totaliteit van het leven, met het AL Wanneer ik daarin slaag, dan zal ik mij zelfs ‘op de maan’ niet alleen en angstig voelen en zal het 'goede' tot mij komen.

De natuur op Kreta is overweldigend en prachtig. Een wonderschoon samenspel van zon en sterren, lucht, zee, stranden, bergen, rivierbeddingen en bomen. Turend over de zee komt het inzicht tot mij; de mens is gelijk de natuur prachtig, mits hij zijn medemens accepteert en lief heeft zoals die is. Deze waarheid doorstroomt vol energie mijn wezen in en laat mij inzien dat het elkaar accepteren en waarderen één van de belangrijkste principes van het leven is. Het geeft ieder mens de kans een onafhankelijk- en vrij leven gaan leiden waarin hij of zij zichzelf kan ontplooien tot een wezen vol liefde, wijsheid en talenten.

Ik staar verwonderd voor mij uit en hoor de zee in mijn oren fluisteren; “Wanneer jullie op die manier gaan leven dan wordt jullie wereld mooier en beter”!

Helmoed Wierda

(Kreta, Augustus 1994)

de kracht van de natuur.evhl.docx

De 'dood' van mijn ‘afhankelijke-ik’

De dag breekt aan op Kreta. Ik word weinig vrolijk en vol donkere gevoelens wakker. Ik voel me gedeprimeerd en beklemd. Ik besluit te gaan sporten en daarna naar het strand te gaan. Op een mooie en rustige plek, tussen de rotsen en onder de bomen, besluit ik mijn ‘innerlijke gids Negro’ te raadplegen.

Negro scheurt voor mijn geestesoog in twee stukken. Hij zeg; “alles heeft ‘een goede en een slechte kant’ en dat geldt ook voor jou. Iedereen spreekt altijd waarderend over jou maar vind je dat zelf ook? Je moet maar eens gaan bedenken wat je slecht aan jezelf vindt”.

Ik keer weer terug naar de aardse werkelijkheid. Terwijl de zee haar altijd aanwezige geluid laat horen en de zon haar dagelijkse warme klus uitvoert, stel ik mezelf de weinig verheffende vraag: "Wat vind ik slecht aan mezelf"? Nou daar gaan we dan!

Ik vind mezelf apathisch, oppervlakkig, niet in staat me echt te geven of te binden, weinig empathisch, niet in staat echt lief te hebben, een slechte vriend en een slechte echtgenoot. Ik vind mezelf iemand die alleen op een oppervlakkige manier relaties aangaat en die heel lang een emotieloos en afhankelijk leven heeft geleid.

Ik word van deze opsomming niet echt blij. Ik begin me zelfs erg beroerd te voelen. Ik kan wel kotsen van mezelf! Al gauw kom ik erachter dat die ‘slechte kanten’ van mij allemaal hun oorsprong vinden in mijn manier van leven die ik kan beschrijven als afhankelijk en indirect.

Het schiet opeens allemaal door mijn hoofd. Als je voldoet aan verwachtingen, dan kun je ook niet afgewezen worden. Echte vrienden kunnen je afwijzen, dus maar geen echte vriendschappen aangaan. Je vrouw kan je afwijzen, dus maar geen diepgaande relatie aangaan. Mensen kunnen je afwijzen dus blijf maar lekker oppervlakkig blijven. Dan loop je ook geen risico.

Ik kan niet geloven dat deze gedachten op een onbewust niveau de baas over mij zijn! Op de een of andere manier heb ik een wijze van leven opgebouwd met een ‘onbewuste drive’ altijd maar aan verwachtingen te willen voldoen. Dat heeft van mij een afwachtend en reactief mens gemaakt. Ik ben niet in staat echte diepgang in mijn emoties aan te brengen. Want die emoties zijn ‘gevaarlijke jongens’. Die kunnen je wel eens vertellen dat je niet aan verwachtingen moet voldoen, maar naar de stem van je eigen hart moet luisteren. Opbergen dus die emoties. Jarenlang.

Het gevolg van dat opbergen is dat ik nauwelijks respect voor mezelf heb gekregen en dat ik daardoor niet goed weet wie ik echt ben! Dat is wel een heel schokkend inzicht over mezelf. Eng hoor! Ik bedenk in een flits dat mijn zelfrespect bijzonder slecht ontwikkeld is. Hoe is dat nou mogelijk? Ik heb toch een gezond verstand, een sterk en gezond lichaam, een prachtige baan, een heerlijk gezin en een rijk leven vol kansen. Opeens weet ik het! Dat komt omdat ik door mijn opgebouwde levensstijl ‘van het voldoen aan verwachtingen’ nooit echt een eigen identiteit heb opgebouwd. Ik zie opeens haarscherp in waar dat naar heeft geleid en ik word misselijk van ellende. Wie heeft mij dat aangedaan?

Ik word mij opeen bewust van het grote geheim van het leven dat ieder mens zelfrespect moet kunnen ontwikkelen. Ik krijg door dat de mens zijn zelfrespect ontwikkelt in een fase van zijn leven waarin hij of zij in staat moet zijn een eigen identiteit te ontwikkelen. Dat kan alleen in een omgeving vol liefde en geborgenheid. Een omgeving waar je tijdens de ‘speurtocht naar jezelf’ fouten mag maken en waar mensen zijn die je de weg wijzen zonder dat ze eisen stellen of waarborgen vragen.

Die omgeving heb ik naar mijn idee niet of onvoldoende gehad! Mijn opvoeding kenmerkte zich immers door een continue stroom van verwachtingen. ‘Je moet goed kunnen leren, je moet altijd om anderen denken, je moet lief zijn, je moet op tijd thuis zijn, je mag niet aan jezelf denken en ga zo maar door’. Ik zie opeens de plek die ik in het gezin had waar ik opgroeide en welke rol ik invulde. Ik kan het niet anders dan zo omschrijven; “met mij -als middelste zoon- was naar het idee van mijn ouders gelukkig niets aan de hand. Dat gevoel gaven zij mij althans. Ik was in hun ogen niet zo lastig als zijn jongere broertje. Ik was voor hun zo makkelijk! Waar waren de vader of moeder die mij hebben geholpen om ‘geestelijk’ mijn weg te vinden. Voor dat gebied hebben ze weinig voor mij betekend. Ik had wel een lieve vader die sporten heel belangrijk vond maar niet in staat was om met zijn emoties om te gaan of te laten merken dat hij trots op mij was. Ik had een moeder die vol liefde zeer dominant met verwachtingen strooide en nooit haar waardering voor mij deelde. Ik had een oudere broer ‘ver weg’ en een jongere broer die ,door zijn eigen verzet, in de ogen van mijn ouders uitgroeide tot een lastpak. Het zal zeker niet allemaal kloppen maar het voelde toen wel zo voor mij. In mijn familie lag kennelijk een belangrijke voedingsbodem voor de ontwikkeling van mijn ‘passieve en afhankelijke persoonlijkheid’.

Ik voel een toorn in ontwaken. Een gevoel, dat ik niet eerder heb gehad en niet goed ken. “Maar zo werkt dat niet! Ook ik had recht op mijn ontwikkeling en ontplooiing. Ook ik had het recht fouten te mogen maken, om chagrijnig te mogen zijn. Om op die manier mijn eigen identiteit te kunnen ontwikkelen. Jullie hebben mij tot een robot gemaakt! Ellendelin­gen!”

De toorn ontsteekt een enorme woede in mij. Ik zie voor mijn geestesoog in de omringende rotsen 'de gezichten' van mijn ouders verschijnen. Ik smijt stenen van meer dan 10 kilo tegen die 'gezichten'. Ik schreeuw van onmacht en woede en al mijn agressie richt zich op het ‘stenigen’ van mijn ouders. Opeens zie ik ook de andere rotzakken die mij afhankelijk gemaakt hebben en zo ‘stenig’ ik in mijn fantasie veel mensen die belangrijk voor mij zijn en van wie ik hou. Wat een afschuwelijke ervaring. Maar ik moet mijn woede kwijt!

Opeens zie ik mijn 'eigen gezicht' verschijnen in een rotsblok. Mijn volle woede richt zich nu op die slappe vent van een afhankelijke-ik. Wat een watje, wat een zak! Ik pak een paar gigantische stenen en smijt die tegen het hoofd van mijn afhankelijke-ik. Die lelijke afgrijselijke, stompzinnige afhankelijke- ik die alles over zich heen heeft laten komen. Die geen 'ballen' toonde om in verzet te komen. Die geen lef had zijn eigen weg in het leven te zoeken. Die geen echte vrienden heeft en die naar zijn gevoel niet in staat was echte liefde te geven.

De ene na de andere steen belandt met grote kracht op de rots die de pech heeft op mijn afhankelijk-ik te lijken. Sommige stenen breken. Vermoeid en intens droevig kom ik weer bij zinnen. Ik voel dat het nog niet voorbij is. Ik sluit mijn ogen en voel mij diep ellendig. Opeens zie ik jullie allemaal opnieuw voor mijn geestesoog. “Liggend op de grond, kermend en onder het bloed, gewond door al die stenen die ik in mijn blinde razernij op jullie heb gegooid. Jullie kruipen naar mij toe en pakken mijn voeten vast. Jullie kermen om vergeving. Jullie kussen mijn voeten. “Ga weg”, roep ik. “Ga weg, rotzakken”. Ik wil jullie schoppen, maar dat gaat niet. Mijn benen zijn verstijfd en de tranen stromen als een rivier over mijn wangen. “Vergeven is de enige weg’’ flitst door mij heen. En ik vergeef jullie. Jullie staan op. Samen worden we één grote vurige kus van vergeving en een vuurbal vliegt weg”.

Ik blijf alleen achter. Het is nog niet voorbij. Opeens ziet ik door mijn ‘geestesoog’ mijn afhankelijke-ik met een gapende hoofdwond op de grond liggen. Ik ben ‘stervende’. Een deel van mezelf is aan het ‘doodgaan’. “Hij gaat dood”, schreeuw ik, in paniek. Tranen borrelen uit mijn ogen. Ik ren naar mijn ‘stervende afhankelijke-ik’ toe en neem hem in mijn armen.

“Vergeef mij”, stamelt het ‘afhankelijke deel’ in mijzelf en sterft. Verdriet, wanhoop en vreugde schieten door me heen. "Ik vergeef je", "ik vergeef je", brul ik en ik huil zoals ik nog nooit gehuild heb.

Mijn afhankelijke-ik is op Kreta gestorven op 5 augustus 1994.

Ik dank de Almacht dat dit gebeurd is.

Nu krijgt mijn leven weer een nieuwe kans.

Helmoed Wierda

(Kreta, 5 augustus 1994)

Op zoek naar hartstocht. 

Na de ‘dood’ van mijn afhankelijk-ik’ ben ik op zoek naar hartstocht. Maar wat is dat nou eigenlijk?

Na een gesprek met mijn ‘innerlijke gids Odod’ kom ik tot de volgende gedachten over hartstocht.

‘Hartstocht is een innerlijk beleven dat gevoed wordt door een onstuitbaar streven naar de opperste vervulling van een doel. Hartstocht is vuur, is warmte, is de vlam om te bereiken wat bereikt moet worden. Hartstocht levert de energie om alle menselijke vermogens, zintuigen en activiteiten te richten op de realisatie van het doel. De vervulling van dat doel is het hoogste goed, de weg ernaar toe is een beleving van ongenaakbare energie. Hartstocht eist volledige overgave en dienstbaarheid aan het streven. Niets mag dat streven in de weg staan. Het ervaren van de hartstocht leidt altijd tot de behoefte naar meer’.

De energie, die tijdens een periode van hartstocht vrijkomt, is onstuitbaar. Daarom mag de hartstocht alleen maar gericht worden op de realisatie van universele doelen en principes zoals; dienstbaarheid, menswaardigheid, vrijheid, rechtvaardigheid, vriendschap, kunst, liefde, geluk, sensualiteit en creativiteit. Voor mij verwordt hartstocht 'tot een vogel' die steeds hoger en hoger vliegt, loskomt van de aarde en uiteindelijk opgaat in de krachten van de zon.

Zo denkend over wat hartstocht voor mij betekent, zou ik wensen dat ik al mijn doelen met hartstocht ga vervullen. Maar waarom heb ik in mijn leven nauwelijks echte hartstocht gevoeld en gekend? Een gesprek met mijn ‘innerlijke gids Negro’ brengt al snel duidelijkheid. Tot aan vandaag heb ik in mijn leven vooral vanuit verwachtingen gehandeld en nauwelijks vanuit mijn hart. Hartstocht ontstaat alleen bij handelingen die ‘uit het hart komen’ en die volledig en zonder enig voorbehoud door het gevoel gedragen worden. Soms zijn dingen heerlijk simpel!

Ik moet dus leren zoveel mogelijk vanuit 'mijn hart' te werk te gaan. Als ik zaken wil realiseren waarvan ik weet dat daarvoor veel energie nodig is, dan zal ik mezelf in de toekomst een aantal vragen moeten stellen. Waarom wil ik dat doen? Hoe graag wil ik dat doen? Hoe belangrijk is het dat ik dat ga doen? Heb ik een goed gevoel over wat ik wil doen? Als de antwoorden positief zijn, dan is de volgende stap dat ik een helder en onwrikbaar besluit neem om het te gaan doen. Daarna ga ik met alles wat ik te bieden heb aan de slag om mijn wens te realiseren. Op dat wordt mijn hartstocht geboren en zal ik in staat zijn ‘grote daden in mijn ‘leven‘ te verrichten.

Dat zou toch mooi zijn!

Helmoed Wierda

(Kreta, 6 augustus 1994)

Alles verandert, niets staat stil.

Ik mediteer op de vraag waarom alles altijd in verandering is. Een stem vertelt;

“Er bestaat een ‘Alles omvattend Bewustzijn’. Dit bewustzijn bestaat uit een voor de mens niet te bevatten vorm van energie dat in alles aanwezig is en altijd trilt. In veel oude wijsheden en geschriften wordt deze energie onder andere het ‘AL’, ‘het Grote Bewustzijn’, ‘de Geest’ of ‘God’ genoemd. Laat ik het ‘AL’ noemen. Alles wat leeft en bestaat is verbonden met dit ‘AL’ en maakt er deel van uit. Zo is alles en iedereen met elkaar verbonden.

Het ‘AL’ biedt tegenstellingen en in elke tegenstelling zit een les en energie voor een nieuwe vorm. Deze lessen en bijhorende vormen van energie zijn de basis voor alle nieuwe ontwikkelingen. Er bestaat geen stilstand. Het ‘AL’ is continu op weg naar een ‘hoger plan’.

De mens is in alles altijd verbonden met het ‘AL’, zoals dat bij hem als individu, groep, land en wereld past. Als zodanig is de mens een klein onderdeeltje van de totale kosmos. Iedere (levens)ervaring van de mens (en van alles wat bestaat) wordt continu toegevoegd aan het ‘AL’ waardoor weer een nieuwe ervaringen mogelijk worden. Niets gaat verloren. Deze nieuwe ervaringen ontstaan in het ‘AL’ als schijnbaar ‘chaotische energievormen’.

De mens die ‘bewust’ is, herkent in deze chaos de mogelijkheden tot materialisatie (vormgeving) en kan zich verbinden met die energie. Hierdoor is de op ‘Aarde levende mens’ in staat vorm te geven door de energie tastbaar en waarneembaar te maken. Het nut daarvan is om te ‘leren van de ervaring’, waardoor weer nieuwe ontwikkelingen kunnen ontstaan. De mens is op Aarde om te leren en ervaringen op te doen en daarvoor heeft zij ‘vormen’ nodig. Na het ‘Aardse leven’ zal de energie blijven bestaan zonder dat deze tot uiting wordt gebracht in materie. De energie zal dan werking hebben op een ‘geestelijk niveau’. Dan is het ‘lijden’ van de mens niet meer nodig om te begrijpen dat ‘het Alles niets is en het niets Alles’.

De ‘bewuste’ mens is niet bang voor de ‘chaos van veranderingen’ maar zal deze ‘omarmen en koesteren’ omdat in deze chaos de nieuwe ontwikkeling van het leven ‘geboren’ zal worden en zal transformeren tot een ‘vorm’ die de mens weer een kans geeft om te leren en zichzelf verder te ontwikkelen. Zodra de ‘les’ weer geleerd is kan de mens weer verder op weg gaan naar de volgende verandering, ontwikkeling en les. Dat is de bedoeling. Stilstand bestaat niet. Er zal altijd ‘beweging’ zijn.

De ‘niet bewuste’ mens zal zich vaak verzetten tegen veranderingen. Dit verzet wordt veroorzaakt door de ‘angst voor het onbekende’ of door de ‘angst om controle op het leven’ te verliezen. Dit is een heilloze weg, de mens heeft immers geen controle op het leven. Dat is een illusie. Het ‘onbekende van veranderingen’ kan bij de ‘onbewuste mens’ angsten oproepen. Angst leidt tot verdriet, onmacht, radeloosheid, frustratie of zelfs woede. Angst voor het leven zal leiden tot stagnatie, terugval of destructie van het leven. Hier kunnen zelfs oorlogen door ontstaan. Daarom is het belangrijk dat mensen leren dat ze niets kunnen beheersen en dat er altijd beweging zal zijn op de weg naar het ‘nieuwe en uiteindelijk het ‘goede’. De weg van het ‘onbekende’ leidt met het juiste kompas naar het ‘goede’.

De mens heeft het voorrecht en de potentie om de altijd stromende ‘beweging van het ‘eeuwige’ te ondergaan, waar te nemen, vorm te geven en te leren hoe zij steeds verder ‘de weg op kan gaan van het AL’”.

Elke verandering is een kans op een betere wereld en een beter leven. Laten we die kansen grijpen!

Helmoed Wierda

(Juni 1994)

Een boodschap over oorlog

Zolang er mensen bestaan worden er oorlogen gevoerd. Hoe afschuwelijk dit ook is, het gebeurt.

Ook nu voel- en zie ik de spanningen in onze wereld toenemen. Mensen voeren op diverse continenten op een verschrikkelijke wijze oorlog met elkaar. Het leed, dat een oorlog met zich meebrengt, is afschuwelijk en onbegrijpelijk. Waarom doen mensen dit elkaar aan en waarom vinden zij het zo moeilijk om in vrede met elkaar te leven? Heeft een oorlog, naast alle verschrikkingen, een ‘boodschap’? Wat is de betekenis van een oorlog? Wat is de zin van deze waanzin tussen mensen?

In eerdere meditaties over de Essentie van het Leven kreeg ik diverse boodschappen door die mij hebben geholpen antwoorden op deze vragen te vinden. Ik wil met nadruk delen dat ik het moeilijk vind om over deze boodschappen over oorlogen te schrijven. Ik zal dat toelichten. Ik heb (gelukkig) nog nooit een oorlog meegemaakt en ik kan mij zelf nauwelijks indenken hoe verschrikkelijk dat moet zijn. Ik heb geen enkele daadwerkelijke ervaring met de verschrikkingen van een oorlog. Wie ben ik dan dat ik met geloofwaardigheid daarover mag schrijven?

Uiteindelijk heb ik besloten de boodschappen uit te werken en deze te delen. De voornaamste reden is dat deze boodschappen niet door mijzelf zijn bedacht, maar uit een andere ‘bron’ komen. Een ‘bron’ die over meer dan ‘Aardse kennis’ beschikt. Een ‘bron’ waar ik een diep vertrouwen in heb. Ik merkte dat de uitwerking van de verschillende boodschappen over de ‘werking van oorlogen’ mij nieuwe aangrijpingspunten gaven om een verschrikkelijk fenomeen als een oorlog vanuit verschillende invalshoeken te beschouwen. Dat heeft mij geholpen bij het zoeken naar de antwoorden op de vragen die hierboven zijn gesteld. Het is aan u om te beoordelen of deze boodschappen voor uook van waarde zijn. Ik hoop het en wellicht heeft u ook andere inzichten en bent u bereid deze te delen.

Waar gaan de boodschappen over? De boodschappen over de ‘Essentie van het Leven’ leren mij dat de mens tijdens het ‘aardse leven’ regelmatig wordt geconfronteerd met de ‘uitdagingen van het leven’. Deze uitdagingen hebben veelal de vorm van tegenstellingen; liefde versus haat, goed versus kwaad, licht versus donker, vrolijk versus depressief, arm versus rijk, oorlog versus vrede, gezond versus ziek en oud versus jong zijn hier een aantal voorbeelden van. Hoe ga je als mens om met deze tegenstellingen? 

De mens ontwikkelt ‘wijsheid’ wanneer hij deze tegenstellingen ‘innerlijk’ weet op te lossen door het ‘goede’ te doen. Wat het ‘goede is’ zal de mens gaan ontdekken als hij aan het werk gaat met de tegenstellingen en met ‘vallen en opstaan’ leert hoe hij deze tegenstellingen tegemoet kan treden. Als hij dat op een ‘juiste wijze’ weet te doen dan zal wijsheid ontstaan in ‘het hogere zelf’ (de geest) van de mens. Hoe wijzer de mens wordt, des te sterker kan de Liefde zich op aarde manifesteren. Wijsheid geeft de Liefde ruimte om in kracht toe te nemen. Het allerhoogste doel is dat de mens vanuit zijn eigen ‘hogere zelf’ bijdraagt aan de liefde die ‘Alomvattend’ gaat worden.  Wanneer dat -niet te beschrijven- moment aanbreekt zal op aarde de kosmische vrede, liefde en wijsheid ‘geboren’ worden en zullen de mensen zich volledig verbonden voelen met elkaar en met het ‘Goddelijke’. Op dat moment zal er voor altijd vrede, vrijheid en liefde zijn.

De ontwikkeling van het ‘hogere zelf’ is voor de mens, individueel en collectief, de belangrijkste opdracht in het leven. Maar het is ook een moeilijke opgave en veelal een zwaar proces. Dat het moeilijk is wordt in deze tijd steeds duidelijker. Een mens, die voldoende ‘bewust’ is, kan vele voorbeelden waarnemen die duidelijk maken, dat veel ‘onbewuste’ mensen in deze tijd voor de ‘verkeerde’ levensweg hebben gekozen.

Meer en meer mensen hebben gekozen om de ‘weg van materialisme en egocentrisme’ op te gaan zonder dat zij zich beseffen dat deze weg onherroepelijk leidt naar een samenleving waarin ‘verstarring, individualisering, verharding, afgunst, jaloezie, uitsluiting, ongebreidelde rijkdom, toenemende armoede, verslavingen, vervuiling van het leefklimaat en het ongebreidelde gebruik en misbruik van de grondstoffen van de aarde, steeds ernstigere vormen zullen aannemen. Deze weg leidt naar de afbraak’ van het leven en dat wordt steeds zichtbaarder.

De dominante en toenemende behoeftes van (grote) ego’s leiden tot een levenswijze die steeds meer ‘in strijd’ komt met de Essentie van het leven. Het ego staat bij die mensen centraal en zij lijken daarbij de belangen van hun medemensen, de aarde of de natuur volledig uit het oog te verliezen. Het eigenbelang regeert. De verbinding tussen mensen lijkt daardoor steeds meer verbroken te worden. Dit ‘egocentrische gedrag’ leidt onvermijdelijk tot ‘menselijk en maatschappelijk verval’ en zal niet alleen schadelijk zijn voor de mensheid, maar ook voor de aarde en de natuur. Deze schadelijke ontwikkeling is volop ingezet en wordt, zoals eerder gezegd, steeds zichtbaarder. Kijk maar naar de toenemende polarisatie en verschillen tussen mensen, oorlogen en toenemende conflicten tussen bevolkingsgroepen en zelfs landen. Natuurrampen, zoals aardbevingen, orkanen, natuurbranden en extreem weer, zijn aan de orde van de dag. De natuur staat meer en meer onder zware druk door het egocentrische- en zeer onverstandige gedrag van mensen. De spanningen tussen mensen, binnen wereldwijde systemen en zelfs in de processen van ‘onze aarde’ nemen zichtbaar en voelbaar toe. Dit is uitermate zorgelijk en dient spoedig omgebogen te worden.

Het zelfrespect, de menselijke waardigheid, het voortbestaan van de mensheid en het welzijn van de natuur en de Aarde staan op het spel. Deze verontrustende ontwikkelingen roepen een negatieve- en zeer schadelijke energie op. Deze energie leidt tot verval, chaos en destructie en dat is niet de bedoeling van het ‘aan de mens geschonken leven’.

De mens staat in deze tijd voor de meer dan dringende opgave de ‘juiste weg’ te vinden. De universele principes van het leven zijn voor de mens beschikbaar als belangrijke bakens en ‘routeplanner’. Door te leven volgens de principes van het leven zullen inzichten ontstaan die de mens kunnen helpen zichzelf verder te ontwikkelen. Voor deze tijd is het van groot belang, dat mensen leren hun leven te leiden aan de hand van de beginselen van liefde, mededogen, (zelf)respect, dienstbaarheid, menselijke waardigheid, vrijheid en rechtvaardigheid! Broederschap tussen mensen, de liefde en respect voor de natuur en de aarde moeten als vanzelfsprekend weer centraal komen te staan in het leven van de mens.  

De hiervoor beschreven ontwikkelingen dragen ‘kiemen’ in zich waaruit oorlogen ontstaan. Na een periode van relatieve rust en veiligheid lijkt nu een tijdspanne aangebroken te zijn waarin meer en meer heftige oorlogen worden gevoerd. Het is zeer verontrustend dat deze oorlogen allerlei mondiale effecten hebben en dat het menselijk lijden en het verlies aan mensenlevens ‘bij de machthebbers over een oorlog’ minder zwaar wegen dan hun egocentrische persoonlijke belangen. Dat geldt ook voor de materialistische- en egocentrische belangen van een kleine, doch machtige, groep aanhangers van deze machthebbers. Het gaat tegenwoordig meer over ‘deals' dan over mensenlevens. 

Liefde en menselijke waardigheid kunnen apart genoemd worden als we verder denken over het fenomeen oorlog.  Liefde is immers de basis van al het leven, van vooruitgang en van sterven. Liefde ontstaat uit de combinatie van het gevoel volledig gerespecteerd en geaccepteerd te worden samen met een gevoel van verbondenheid.

Zodra de emoties, welke worden opgeroepen door de Liefde, een negatieve lading krijgen omdat deze worden gebruikt om de belangen van het ego te dienen, dan bestaat het gevaar dat liefde zal leiden tot woede, wanorde, chaos, paniek, teleurstelling, verdriet, destructie of zelfs de dood. De kracht van de universele liefde is enorm. Denk maar eens wat de liefde van een moeder voor haar kind betekent. Dat is een wonder. Maar ook de kracht van de ‘egocentrische liefde’ is gigantisch. Denk maar aan het begaan van een moord uit liefde, de zogenaamde ‘crime passionel’ of het voeren van een oorlog uit de liefde voor je vaderland.

Het is belangrijk om te beseffen dat als mensen doelgericht en bewust liefde wordt onthouden, dat daarmee één van de grootste wandaden tegen de mensheid wordt begaan! Immers, wanneer een medemens bewust wordt onthouden van liefde dan is de kans groot dat het zelfrespect van die ander wordt ondermijnd. Wanneer deze persoon niet beschikt over voldoende ‘eigenliefde’ dan is het gevaar aanwezig dat het bewust onthouden van liefde zal leiden tot een geestelijke, emotionele en lichamelijke destructie van degene van wie de liefde onthouden wordt. Dit is een grote wandaad tegen de “Essentie van het Leven van de mens!” en dat kan in uiterste gevallen zelfs leiden tot ziekte, waanzin, isolement, geweld of oorlog.

De Essentie van het Leven leert ons ook dat de ‘waardigheid van mensen’ een belangrijk fundament van het menselijke leven is. Waarom? Menselijke waardigheid omvat het volle recht om een volwaardig mens te zijn. Menselijke waardigheid is het recht op liefde, het recht op voldoende voedsel en water, het recht op geestelijke- en lichamelijke integriteit, het recht op voortplanting, het recht op welzijn en gezondheid, het recht tot het maken van keuzen, het recht op ontplooiing van talenten, het recht op vrijheid, het recht op veiligheid, het recht om te kunnen zijn wie je bent of wilt zijn, het recht op het dragen van verantwoordelijkheid, het recht op warmte en geborgenheid en het recht op een huis. Deze rechten worden bij onze geboorte meegegeven door het ‘hogere’. Al deze rechten dienen de ‘kosmische opdracht’ van de mens; ieder mens dient zichzelf te (kunnen) ontplooien met als uiteindelijk doel het leven op een ‘hoger plan’ te brengen. Steeds maar weer, zonder einde, op weg naar geluk, liefde en vrijheid, op weg naar het AL.

Volgens de ‘kosmische wet van liefde’ heeft niemand het recht het om de waardigheid van zijn medemensen aan te tasten. Sterker nog, alle mensen hebben de plicht hun eigen waardigheid en dat van anderen te respecteren en te beschermen. Hoe volmaakter de menselijke waardigheid is, des te beter zal de liefde haar taak kunnen volbrengen omdat de liefde haar krachten dan volledig kan richten op de ontwikkeling van de mensheid. Alleen in een menswaardige omgeving heeft de mens de keuze zijn of haar ‘zelf’ volledig te kunnen ontwikkelen.

Wanneer afbreuk gedaan wordt aan de menselijke waardigheid is het egocentrisme van de mens werkzaam. Alleen uit een behoefte aan macht en het dienen van het eigenbelang is de mens bereid de waardigheid van zijn medemens aan te tasten. Mensen die dat doen handelen op basis van angst, eigenbelang, hebzucht, macht en onwetendheid.

Menselijke waardigheid is een universele verworvenheid. In oorlogen wordt de menselijke waardigheid op grote schaal geschonden. De aantasting van de menselijke waardigheid door het egocentris­me van mensen, in welke vorm dan ook, zal een enorme negatieve tegenkracht opwekken. Mensen die weigeren in te zien dat de menselijke waardigheid een ‘universeel en kosmisch recht’ is waarmee niet gemarchandeerd kan worden, zullen uiteindelijk altijd geconfronteerd worden met chaos en destructie. Deze worden veroorzaakt door de afbrekende tegenkrachten welke door het egocentrisme worden opgewekt.

Mensen die respectloos omgaan met het leven, de kosmos, de aarde, de mensen en de natuur in haar volle omvang, roepen tegenkrachten op die op termijn de krachten van de respectloze mens ver te boven zullen gaan. Er is immers geen vergelijk mogelijk tussen ‘de grote levenskrachten’ van de kosmos, de aarde, de natuur en die van de mens. De respectloze mens moet zich dus bewust zijn van het grote gevaar dat ontstaat, wanneer er respectloos wordt omgegaan met de bedoeling van het leven. De mens ‘regeert’ immers niet over het leven en heeft dus ook geen zeggenschap of macht over de natuur, de aarde of het heelal. Het is daarbij belangrijk te beseffen dat het ‘leven’ de mens alles biedt wat nodig is om tot een volwaardige ontwikkeling van zichzelf en de gehele mensheid te kunnen komen. En dat krijgt de mens ‘om niet’ als een bijzonder en onbetaalbaar geschenk van het 'Al’.

Door bovenstaande ‘boodschappen over de ‘Essentie van het Leven’ en wat er in deze tijd gebeurt, is mij duidelijker geworden waarom oorlogen ontstaan. De boodschappen leerden mij dat oorlogen ontstaan, omdat mensen de ware betekenis van het leven uit het oog verliezen en (grote) ego’s de ruimte krijgen om hun materialistische belangen, macht, haat en afgunst hun negatieve werk te laten doen. Mensen komen dan niet meer tot hun ware ontplooiing, omdat liefde en menselijke waardigheid voor die (grote) ego’s niet meer van belang lijken te zijn. Omdat deze ontwikkeling indruist tegen de ‘ware bedoeling van het leven’, ontstaat er een destructieve energie die kan leiden tot grote schade aan de natuur, geweld tussen mensen of zelfs oorlogen tussen volkeren. Wij, mensen, moeten leren inzien dat dit een onbegaanbare weg is en dat we de weg moeten gaan die ons zal leiden naar de Essentie van het Leven. Helaas blijken wij ‘slechte leerlingen van het leven te zijn’ en daarom voeren we al eeuwenlang oorlog met elkaar.

Maar zit in het ‘slechte’ dat een oorlog is, ook iets ‘goeds’? Heeft een oorlog, naast alle verschrikkingen, ook een nut?  De boodschap, die ik als antwoord op deze vragen kreeg, was even intens als indringend.

De boodschap laat ons weten:

“Oorlogen zijn ‘versnellende energie ‘ombuigers’. Oorlogen ontstaan aan het einde van een periode waarin door het egocentrische gedrag van mensen een grote hoeveelheid aan negatieve en destructieve energie is opgebouwd.  De ‘kosmos’ ziet het grote gevaar hiervan en geeft daarom opdracht aan de ‘oorlogvoerende mensen’ te transformeren naar ‘vrede’. Deze transformatie heeft in zich dat het mensen onder hoge spanning ‘levenslessen’ biedt vanuit een gigantische polariteit.

Hoe kom je van oorlog tot vrede? Hoe breng je de liefde weer terug en hoe zorg je ervoor dat een ‘mens onwaardig leven’ weer plaats maakt voor een leven waarin liefde, vrijheid, rechtvaardigheid, dienstbaarheid, respect, mededogen en menselijke waardigheid centraal staan? Hoe ga je om met het grote verlies aan mensenlevens? Hoe bouw je op wat ‘stuk’ is gemaakt en hoe zorg je ervoor dat deze vernietiging nooit meer zal plaatsvinden?

Laat er geen twijfel over bestaan. Een oorlog is verschrikkelijk. Het leed dat ontstaat door de ontberingen, de verminkingen en het verlies aan mensenlevens is onbeschrijfelijk. Voor de slachtoffers van een oorlog en hun dierbaren zal het volgende deel van deze beschouwing mogelijk als onbegrijpelijk overkomen. Hun boosheid is voorstelbaar. Toch moet ook in de beschouwing worden meegenomen dat het vreselijke leed van een oorlog aan mensen ook een kans biedt om hun liefde, mededogen en dienstbaarheid ‘met volle kracht’ in te zetten om de mensen te helpen die door dit leed getroffen zijn. Het geeft de ‘slachtoffers van een oorlog’ de kans om te leren hoe de ‘daders van een oorlog’ op een wijze, rechtvaardige en humane wijze gestraft of vergeven moeten worden. De daders van een oorlog moeten leren ‘boete te doen’ en zullen moeten werken aan het herstel van het leed en de schade die zijn de slachtoffers hebben berokkend. Een oorlog is een hele 'harde' leerschool om in een hele korte tijd en onder een enorme druk de ware Essentie van het Leven te leren kennen.

Los van deze grote levenslessen wordt door oorlogen ook ‘de kracht en de macht’ zichtbaar van een alles overstijgend doel. In een oorlog wordt alles in het werk gesteld om de vijand te stoppen, te verjagen, te vernietigen of om je daartegen te beschermen. Vanuit die ‘oorlogsdoelen’ worden enorme prestaties geleverd. Kennis wordt gebundeld en geld, techniek, materiaal en menskracht worden zonder terughoudendheid beschikbaar gesteld. Stel je eens voor dat in de wereld ‘honger en armoede’ tot de ‘vijand van de mensheid’ worden verklaard. Stel je eens voor dat alle beschikbare kennis, kunde en middelen in dienst worden gesteld aan het helpen van mensen die arm zijn of honger hebben. Dan is het zeker dat ‘honger en armoede’ uit de wereld zullen verdwijnen. Dat zijn lessen die mensen uit een oorlog kunnen leren.

Wat ook voortkomt uit een oorlog is dat, aan de bij de oorlog betrokken mensen, altijd een tweede gemeenschappelijke doel wordt opgelegd, de wederopbouw. Weer worden enorme prestaties geleverd. Kijk maar naar de geschiedenis. Bijna iedere oorlog kent een fase van wederopbouw en in de meeste gevallen zijn daarna vele materiele zaken en voorzieningen beter dan daarvoor.  Steden die zijn gebombardeerd worden hersteld en zijn daarna vaak beter toegerust aan de eisen van de nieuwe tijd. De stad Rotterdam is daar een voorbeeld van. 

Oorlogen bieden ook kansen om ‘oude en vastgelopen patronen’ op te ruimen. Oorlogen creëren mogelijkheden tot wederopbouw van ‘iets beters’. Oorlogen versnellen inzichten en handelingen waar het gaat om lafheid en moed, haat en liefde, kameraadschap en vijandschap, slim en dom zijn, het tonen van mededogen of koelbloedig elkaar vermoorden. Het zijn allemaal voorbeelden grote tegenstellingen die in de oorlog dichtbij elkaar liggen en zich kunnen manifesteren. Als je ervoor openstaat kan je zelfs ervaren dat oorlogen, in alle verschrikkelijkheid, mensen kansen bieden om te leren wat de ware bedoeling van het leven is. Liefde, broederschap en vrijheid. Keer op keer, totdat de les uiteindelijk is geleerd.

De boodschappen over oorlog geven ons een duidelijk en indringend signaal. Na vele eeuwen oorlogen te hebben gevoerd zou de mens toch in staat moeten zijn om het ‘patroon van lessen’ met betrekking tot het ontstaan, voeren en beeindigen van deze oorlogen, te herkennen, te begrijpen en daar naar te handelen. Mensen zouden geen oorlogen meer nodig moeten om de 'lessen en de wetten’ van ‘het AL’ te kunnen begrijpen. Mensen, die geleerd hebben om hun ego te beheersen en die in staat zijn te leven volgens de principes van de Essentie van het leven, hebben geen oorlogen meer nodig om in hun leven de juiste en goede doelen te kiezen om vastzittende patronen en negatieve ontwikkelingen ‘ten goede’ te keren.

Als de mens zich hiervan voldoende bewust is geworden en vanuit het hart begrijpt dat hij of zij op Aarde leeft om de ‘waarheid van het AL’ te manifesteren, dan heeft de mens de ‘juiste weg naar de liefde’ gevonden en dan zal het -niet te beschrijven- moment aanbreken, dat alle mensen op aarde zich met elkaar en met het ‘Goddelijke’ verbonden voelen. Op dat moment zal er voor altijd vrede, vrijheid, broederschap en liefde zijn".

                                             *

Helmoed Wierda

(December 2025)

Bron: diverse meditaties over de Essentie van het Leven

een boodschap over oorlog.evhl.docx

Wijst Kerst ons op de ‘weg van de hoop’?

Kerst is voor veel mensen een feestelijke tijd van licht en vrede. Mensen en families komen bijeen en vieren samen hun verbondenheid. Het zijn dagen van warmte en aandacht voor elkaar, vaak onder het genot van een drankje of rondom een tafel vol heerlijk eten of de kerstboom.

Tijdens de kerstdagen lijken wij wat meer aandacht voor elkaar te hebben en staan wij stil bij mensen die het minder goed hebben, die honger hebben, die eenzaam zijn of die zelfs met elkaar in oorlog zijn. Het lijkt wel of tijdens de kerstdagen ons hart een beetje meer opengaat om liefde te geven of te ontvangen. We kijken meer om naar mensen die eenzaam zijn, geven meer aan goede doelen of delen soep uit aan daklozen.  Kerst is al eeuwenlang voor veel mensen een bijzondere tijd.

Kerst heeft een Christelijke oorsprong. Het Christendom leert ons dat Jezus, die later Jezus Christus werd, tijdens de Heilige Kerstnacht naar de aarde ‘afdaalde’. Zijn geboorte wordt met kerst jaarlijks gevierd door de Christenen. Op zijn dertigste levensjaar heeft de ‘goddelijke Christus’ zich in de mens Jezus belichaamd toen hij werd gedoopt in de rivier de Jordaan. 3 jaar later ‘stierf’ Jezus Christus aan het kruis en op dat moment werd volgens het Christendom de Christus als het geweten van de mens geboren. Vanaf dat moment is ieder mens in staat zijn geweten te laten spreken om vervolgens in vrijheid het ‘goede’ te doen.

Hoewel ik niet Christelijk ben opgevoed, vind ik het een verhaal van de Kerst hartverwarmend en intrigerend. De kerstdagen zijn, voor gelovigen en niet gelovigen, iets bijzonders.  Tijdens de Kerst lijken ons geweten en onze liefde voor onze naasten meer op de voorgrond te treden en dat geeft een hoopvol gevoel.

Maar hoe gaat het met ons ‘geweten’ als de kerstdagen weer voorbij zijn? Hoe gaat het anno 2025 met onze liefde, mededogen en respect voor elkaar in het dagelijkse leven? Hoe staat het met onze vrijheid en gevoel van rechtvaardigheid? Zijn wij als individuele mensen hierin gegroeid of wordt ons egocentrisme steeds sterker en dwalen we verder af van de dieperliggende menselijke waarden die de Kerstdagen zo hartverwarmend maken. Gaat het goed met ons of zijn wij aan het dwalen?

Deze vragen zullen wij waarschijnlijk allemaal anders beantwoorden. Wel is mij duidelijk geworden, dat veel mensen met deze vragen worstelen en zorgen hebben over de antwoorden. Zorgen, die steeds groter lijken te worden.  

Wij zien en voelen allemaal de spanningen in onze wereld dichterbij komen en zelfs toenemen. Mensen voeren op meerdere continenten oorlog met elkaar. Het leed, dat een oorlog met zich meebrengt, is afschuwelijk en onbegrijpelijk. Waarom doen mensen dit elkaar aan en waarom vinden zij het zo moeilijk om in vrede met elkaar te leven? Los van deze oorlogen lijken wij in ons dagelijkse leven steeds vaker geconfronteerd te worden met toenemende en polariserende tegenstellingen zoals; liefde versus haat, goed versus kwaad, geluk versus verdriet, vrolijk versus depressief, arm versus rijk, oorlog versus vrede, gezond versus ziek, oud versus jong en liefde voor de natuur versus misbruik van onze Aarde. Hoe gaan wij om met deze tegenstellingen? 

Al eeuwenlang leren profeten, filosofen en andere wijze mensen ons, dat de mens ‘wijsheid’ ontwikkelt wanneer hij bovenstaande tegenstellingen ‘innerlijk’ weet op te lossen door het ‘goede’ te doen. Wat het ‘goede’ is ontdekt de mens zodra hij met deze tegenstellingen aan de slag gaat om vervolgens met ‘vallen en opstaan’ te leren hoe hij met deze tegenstellingen ‘ten goede’ kan omgaan. Als hij dat, met zijn geweten als kompas, op een ‘juiste wijze’ weet te doen dan zal zijn wijsheid groter worden. Hoe ‘wijzer’ de mens wordt, des te krachtiger gaat het geweten werken en des te sterker zal de Liefde tussen mensen zich manifesteren. Op dat moment heeft de mens de ware weg naar vrede, vrijheid en broederschap gevonden.

Deze wijsheid spreekt mij aan. U ook? Als het u ook aanspreekt dan kunnen wij aan onszelf de vraag stellen of wij die weg van de ‘liefde en het goede’ gevonden hebben? In een meer sombere bui denk ik, dat wij de ‘weg van materialisme en egocentrisme’ zijn ingeslagen.

Er worden immers steeds meer mensen zichtbaar waarbij het ‘ego’ centraal staat bij hun dagelijkse handelen en deze (grote) ego’s lijken daarbij de belangen van hun medemensen, de Aarde of de natuur volledig uit het oog te verliezen. Hun eigenbelang regeert. Sommigen van hen zien het leven zelfs als het sluiten van ‘deals’. Deze mensen lijken steeds meer ‘volgers’ te krijgen waardoor de polarisatie in onze samenleving steeds groter wordt. Dit ‘egocentrische gedrag’ leidt naar mijn mening onvermijdelijk tot een ‘menselijk en maatschappelijk verval’ en deze is niet alleen schadelijk voor de mensheid, maar ook voor de natuur en de Aarde.

In een wat meer optimistische bui zie ik, dat er gelukkig ook veel mensen zijn die meer voor de ‘weg van de liefde en het goede’ gekozen hebben. Kijk maar eens hoe vele duizenden vrijwilligers en professionele werkers als politiemensen, artsen, ambtenaren, verpleegkundigen, brandweermensen, maatschappelijk werkers, verzorgenden en nog vele anderen zich dag en nacht inzetten om mensen te helpen, die in nood zijn of die hulp behoeven. Daarnaast zetten tienduizenden mensen zich in voor het welzijn van dieren of het milieu.  Dit vind ik hoopvol, omdat deze mensen het ‘goede’ doen. Deze mensen vormen samen de ‘verborgen kracht’ die onze samenleving bij elkaar houdt. Het zijn mensen die geloven in- en werken aan gezondheid, vrijheid, liefde, respect, mededogen, dienstbaarheid, rechtvaardigheid, menselijke waardigheid en het welzijn van onze Aarde. Het zijn mensen die van mensen en van het leven houden.

Steeds meer mensen in onze samenleving lijken dus de ‘weg van het materialisme en egocentrisme’ ingeslagen te zijn, terwijl een ander deel gekozen heeft voor de ‘weg van de liefde en het goede’. Er zijn ook mensen die geen bewuste keuze hebben gemaakt en die niet weten op welke weg zij zich bevinden. Mijn geweten fluistert mij in dat ik de ‘weg van de balans’ moet zoeken. Dit is de voor mij de ‘weg van de hoop’. Een weg, die mij naar minder ‘egocentrisme en materialisme’ zal leiden waardoor ik onderweg meer liefde, vrede, broederschap en blijdschap zal ontmoeten.

Ik ben benieuwd welke weg u bent ingeslagen of staat u peinzend stil op een kruispunt? Wat zegt uw geweten? Zit u op de goede weg of wilt u een andere afslag nemen? Ik hoop van harte dat de Kerstdagen u zullen inspireren om voor de ‘weg van de hoop’ te kiezen. Deze weg zal u meer liefde, broederschap en vrede brengen en dat is wat onze hedendaagse wereld goed kan gebruiken.

Ik wens u een hartverwarmende Kerst toe en een liefdevol jaar 2026.

Helmoed Wierda

(December 2025)     

wijst kerstmis ons op de weg van de hoop.evhl .docx